Ontroering

Hoewel ik emoties stiekem vaak plat vind, een automatisch reflex vanuit een onbewust ego, heb ik dit niet bij ontroering. Begrijp mij niet verkeerd, emoties zijn mooi en nodig! Het zijn spiegels van je gemoedstoestand en van je automatische patronen. Wanneer je hier bewust mee omgaat kunnen ze een enorme leerschool zijn om jezelf te leren kennen. Een woede-uitbarsting bijvoorbeeld laat zien dat je vaak vanuit je eigen ego reageert dat zich vaak diep van binnen resulteert in een gevoel van ‘het zou zo moeten zijn’. Deze automatische emoties brengen je dieper naar je zelf mits, zoals ik al eerder benoemde, je er bewust mee gaat ‘spelen’.

 

Maar ontroering.. ontroering vind ik iets magisch hebben. Het is niet negatief maar ook niet positief, onbegrijpbaar, niet in kaders te vatten. Het is zo puur en komt letterlijk in en door je lijf, het raakt je! Net als andere emoties kruipt dit plotselinge gevoel, deze emotie naar binnen. Maar bij ontroering gebeurt er in mijn beleving meer, de emotie spat open en bereikt zich in elke vezel van je lichaam. Als een soort licht (en de snelheid hiervan) bruist het door je heen. Je voelt het en is oncontroleerbaar, buiten het veld van het rationele. Maar het is goed en je laat het gaan. Je kan het niet verklaren, wellicht vind je een oorzaak voor je ontroering maar het gevoel is onbeschrijfbaar. Je voelt je niet blij, niet boos, of verdrietig, maar zeker niet neutraal.. Maar één ding is zeker het doet wat met je! Ik geloof dat ontroering een gevoel vanuit je ziel is, het herkent de schoonheid van het bestaan, het ZIJN. Je snaar wordt geraakt, het wordt bespeeld en trilt geluid door je binnenste. Sommige dingen zijn niet nodig om te verklaren, maar het af en toe in je wezen toe te laten en de intensiteit te ervaren.